Fuuuh…..rasane angel
ambegan nek kene, mambu bacin kang mumpel ning irung gawe mumet. Ya,
mambu kang bacin mau saka peceren…..utawa mbuh apa jenenge. Oh iya…mambu iku
saka ambune sampah-sampah kang numpuk
ning peceren. Aku saiki lagi wae ngadeg sak mburine jendela kamarku, ngadepi
peceren mau. Adem ati ndelengi wulan kang kang andadari…ngeling-eling uripku
kang nengsemke ati. Nanging iku masa lalu.
Ya….wingi uripku katon adem lan ayem, kabeh kang tak pengin isa tak tuku, pengen
dolan ngendi wae isa, kanca-kanca uga akeh kang meri karo aku. Nanging saiki,
aku manggon ning gubug reot kang arep ambruk, kang ngadeg ning pemukiman kumuh. Rasanae ati nelangsa
banget, rak nyangka bakal kaya ngene uripku. Fuih…..unjalku ambegan maneh. Saklebat
kelingan maneh wektu iku.
Rong taun kepungkur ….”Bu, aku
mulih. Bu…aku ngelih, Ibu masak napa siang menika,?” ya ngono kuwi sing tak
lakokake mulih sekolah. Rak mikir liyane, mesthi wis kecawis panganan kang
eca-eca mulih sekolah. Aku isih lenggah kelas
3 SMA wektu iku ning salah sawijine sekolah favorit ing kuthaku. Ning
sekolah aku diceluk Nita. Aku salah sawijine murid kang duwe prestasi, kang
pinter lan uga ayu. Mula aku rada dikenal karo guru-guru lan murid liyane ning
sekolah, beda karo masku Rafiq lan adhiku Dafa. Nanging aku ora sombong lan
tetep asor karo sapa wae. Bapakku dadi pejabat pemerintahan kang duwe jabatan dhuwur
lan ibuku ora kerja, cukup ngurus anak-anake ing omah. Ya, aku pancen saka keluwarga konglomerat real estate, urip kan jejibahan bandha tanpa wates.
Bapak uga ngajari aku kanggo apik karo
sapa wae tanpa ngeti status social.
Keluwargaku uga tansah naati aturan-aturan kang ana ing masyarakat, kabeh
hormat karo keluwarga ku. Kurang apa maneh jal? Ya….aku lali,nyatane
keluwargaku muslim kabeh nanging ora tau sholat. Aku ora ngerti apa-apa bab
agama, bapak lan ibu ora tau ngajari aku sholat apa meneh bab Islam .Nyatane, sanajan
ora sholat urip keluwargaku adem ayem lan ora kurang apa-apa.
Ing sawijining dina, keluwarga ku
oleh cobaan kang abot banget. Bapak difitnah korupsi dhuwit Negara Rp 3 Milyar. Ujug-ujug dhuwit semono mau wis
ana ing rekeninge Bapak. Wektu bapak arep balikkae dhuwit mau, nanging ilang
tanpa diduga. Aku mikir mesthi iku wong kang iri karo keluwargaku, luwih-luwih
karo bapak kang sukses. Wiwit kedadeyan iku, kanca-kanca
padha ngedohi aku lan ngece aku anak
koruptor. Akhire kabeh bandha, omah disita kanggo ngganti dhuwit mau kang dikorupsi, nanging ora bapak, aku
percaya karo bapak. Saya suwe uripku malih, aku lan keluwarga urip kaya gelandangan. Ibu saben dina
ngamuk-ngamuk ora cetha. Aku bingung, ibu katon beda banget. Endi ibu kang sayang
karo aku, kang sabar ngadepi aku. Akhire tanpa diduga ibu lunga tanpa pamit,
lunga rindi aku rak weruh…ibu aku kangen.
Urip sakwise saya abot, aku lan
sedulurku manggon ing pemukiman iki.
Banjur bapak lunga arep kerja dadi TKI
ning Malaysia. “Aku janji ndhuk, bakal mulih gawa dhuwit kang akih kanggo kuwe
supaya isa urip sugih maneh..sabar ya,“ ngendikane Bapak wektu iku.
Nanging…..iki wengi 365 nalika bapak lunga, lan Bapak durung wangsul. Huh….apa
iki cobaan saka Allah, cobaan amerga ora tau sukur lan ngibadah.
Huuh…wektu iki, aku isih ning walik
jendela kamarku, ngelus rambut kang rak tau disampo, kumel, lan ketoh. Saka
kene aku isa ndelengi cahya wulan saka peceren. Ujug-ujug, ”Wek…wek…wek…wek…soor…sooor…soor…”.
Oalah wulan iku pancen disosor bebek. Cahya saka wulan kang endah mau ilang,
bubar. Kaya uripku kang endah wingi, sakiki dadi butek kaya wulan kang disosor
bebek ning peceren ngarep kamarku.
0 komentar:
Posting Komentar