PangestuMu Iku...

PangestuMu Iku...

  

Gegayuhan iki nyata anane

Gegayuhan iki bakal tak labuhi kanthi pati

Amarga gegayuhan iki pranyata wujud bektiku marang Gusti

Bektiku oleh nyinaosi Wahyunipun ingkang amukti

Ananging olehku kepati-pati isih lali

Gegayuhan iki mung atiku kan benerke

Gusti ingkang kuwasa mangestoni

Marang ucape Bapa lan Ibu

Gegayuhan iki ra bakal seprene wae

Mung omongan tanpa tumindak

Ora bakal mandeg kanthi  waliking zaman lan mubenging donya

Ora bakal sirna klawan pangestoni surya atiku,

Ananging pethenge surya atiku

Donya krasa ambrug lan jugrug

Aku rak tekan ati tekan seprene

Muga Gusti paring bebenere dalan liya

S

aben dina iku kebak kaliyan warna-warna, kadang ireng kadang putih malah ujug-ujug abu-abu. Iku urip, werna apa wae kang bakal kedadeyan ing dina iki ora bakal ana kang mangerteni.

            Kaya biasane, aku pancen mulih menyang Kudus telung sasi pisan, aku pancen rak kerep mulih amerga lagi sinau ing salah sawijining pondok pesantren ing Jawa Timur, mula saben mulih aku krasa bungah banget tanpa kira. Nanging rak kaya biasane, atiku krasa abot wektu iki. Sadalan-dalan kabeh tak deleng ampyang, bis-bis lumaku kaya rak ana ruh tanpa  gregeting ati, bledug kang kumebul saka knalpot mung nyeseg-nyesegi unjaling napas, rak beda tugu “ Selamat Datang Kota Kudus “ uga katon anteng tanpa swara.

            “Assalamualaikum…Bu, Zahra wangsul,” salamku nalika mlebu omah kanthi sungkem kaliyan ibu

            “Duh, cah ayu wis mulih ndhuk, piye kabare,?” pitakone ibu

            “Alhamdulillah sae sanget Bu, Lha Ibu kados pundi?”

            “Oalah ndhuk, Ibu tansah pinaring seger kawarasan iki, piye kabare Bu Nyai?”

            “Bu Nyai ngih sami sae Bu, malah sok nitip salam kagem Ibu”.

            “Sokur nek ngana, salam uga saking Ibu nggih”.

            “ Nggih, Bu,” wangsulanku marang Ibu, banjur aku cepet-cepet mlebu kamar saperlu resik-resik awak.

            Kanthi semangat aku banjur adus, njur mangan kaliyan Ibu. Ananging ana kang beda karo kahanane omah iki. Sanajan ora ana kang beda karo sipate Ibu, aku mulih ya ana ibu, ibu uga iya gaweake lawuh kasenenganku. Oh ya, aku eling, Bapak wonten ngendi?...

            “ Ibu…Ibu…,” undangku kanthi bengak-bengok

            “ Lha, ana apa ndhuk, kok ndadak undang-undang?”

            “Bu, Bapak wonten pundi, kok sajake sepi nyeyet,?”

            “ Bapak lagi wae tindak sedhela, “ wangsulane Ibu rada grogi

            “Menapa leres Bu, sajake kok kula boten enak ati,?” pitakonku karo guyu

            “Oalah…anake Ibu kok sok pinter, lha wong nyatane ora ana apa-apa, Ibu kudu ngomong piye ndhuk,?”

            “Hehe….enggih Ibu sayang, Za pitados kaliyan Ibu…” wangsulanku kanthi sendenan ing pundhake Ibu.

*******

Heem….kangen banget karo swasana Malem Jumat ning Kudus kaya ngene, swasanane  beda lan pancen luar biasa, ning saben masjid mesthi padha saut-sautan sholawatan,saben omah padha maca tahlil lan yasin,hawane pancen adhem banget lan gawe trenyuhing ati. Apa maneh nalika ing Menara Kudus, seneng banget ndhelengi “pasukan bersarung” kang padha mojok ing sakitare mesjid Al-aqsa kanggo ngapalake Alquran, ”pasukan bersarung”  iku jejulukanku kanggo para santri pondok kang asring ing Menara Kudus. Lagi wae ngawang-ngawang kahanan mau aku keprungu swarane Ibu kang pikirku kadosta nembe muwun.

“ Njur,kepriye pak,?” pitakone Ibu marang Bapak kanthi muwun.

“Bapak wis ikhtiyar Bu, nanging pancen semene isane usahaku,”wansulane Bapak.

“trus kanggo bayar utang-utang kang padha nunggak pripun pak?”

“Ora ana liya Bu, saliyane omah iki.”

“Ya Allah…apa iku thok Pak, njur Zahra piye?”

“Ngapuntene Bu, Bapak ora isa apa-apa.”

Brak..keprungu swara buku kang padha tiba….aku mlayu,nangis. Aku rak nyangka Bapak Lan Ibu sulaya karo aku, aku durung isa trima ,awang-awanganku kang endah mau dirusak kanthi kaya ngene..aku rak trima.

“Za….zahra, ndhuk rungokake Ibu,”ucape Ibu nalika isa nututi aku

“Menapa Bu, rak sampun cetha Ibu lan Bpak sulaya karo kula.”

“iya..Ibu pancen ngapusi karo kowe Bapak lan Ibu rak pengin kowe sedhih.”

“Lha,kados pundi cariyosipun Bu?” pitakonku rada anyel.

Kanthi muwun, ibu crita kabeh marang aku, kepriye Pabrik Rokok kagungan Bapak isa nganthi bankrut awit ana wacana “rokok haram” saka MUI. Wiwit iku pabrik kang siji-sijine sumber panguripan kaluwargaku kurang produksine, malah utang-utang padha numpuk lan Bapak ora isa bayar upah buruhe.Aku mung isa rangkulan ngrungokake critane Ibu, pikirku wis ngawang-awang omah kang tak tresnani iki bakal disita kanggo nglunasi utang….

Wiwit kahanan menika, aku sakluwarga pindah ing omah kang katon sederhana. Sakjane ora bisa disebut omah, awit panggonan iki asale gudhang rokok pabrike Bapak, banjur direnovasi sithik kaya panggonan saiki. Nanging, ora masalah omah kang dadi pikirku awit Bapak saiki rada malih, panjenengane kerep ngamuk tanpa sebab,Bapak kang asale ora tau udut saiki malah jor-joran olehe udut. Aku kuwatir…

*******

Sesasi kepungkur…

Pengumuman

Bagi santriwati yang berminat study di Yaman, Syarat: ·         Santriwati aktif pondok ·         Hafal Alqur’an min.5 juz ·         Siap mengikuti serangkaian test. Bagi yang berminat bisa menghubungi Bu nyai untuk keterangan selanjutnya.

 

“Ha,Yaman??”gemborku saking kagete ngulati pawarta mau.

            “Za, ana apa Za?”pitakone Aliya kang kaget olehe krungu  swaraku.

            “Delengen pawarta iki, bakal ana study ing Yaman, Ya…Yaman!!!”

            “Kowe pengin,Za?”pitakone Aliya srada bingung.

            “Ya mesthine Aliya, kan kowe ngerti aku pengin banget sinau lan ngapal Quran ing negri Yaman,”wangsulanku seneng banget.

            “yah…aku ya pengen si, tapi mesthi rak bakal isa,mesthi kalah karo kuwe Za.hehe,”wangsulane Aliya sok gojek.

            “Haha….ana-ana wae,ayo nyoba bareng mbok menawa isa klebu kabeh.”

            “Eh,Aliya…tapi aku kudu izin marang Ibu dhisik mbok menawa ora angsal piye?”pitakonku maneh marang Aliya.

            “ora usah Za…ben dadi surprise kok. Mesthi dipangestuni lah, Ibu rak weruh klawan pepenginmu ta.”

            “Ah…Aliya,bener banget kowe.”ucapku sraya mlaku karo Aliya menyang kantore Bu Nyai.

*******

Telung minggu sawise, aku lan para santriwati liyane padha upyek ngadhepi ujian kanggo study ing Yaman. Ujianane pancen akih banget, wiwit tes apalan juz,tes tulis, tes wawancara,lan sapiturute. Banjur tiba dinane pengumuman…

“Za…Zahra…”kanthi mlayu Aliya marani aku.

“Kenapa Ya?”kok sajake penting banget

“Ko…ko…kowe…..”

“Aku kenapa Ya, alon-alon ngomonge.”

“ko…kowe lan aku lulus, bakal study ning Yaman.”

“Ha..lulus???Yaman??”

“Iya…aku seneng bangeeet..”Olehe Aliya ngomong sampe nangis saking senenge.

******

“Halo…Assalamulaikum,”uluk salamku nalika telpone diangkat

            “Waalaikumsalam…”wangsulane wong ing sebrang telpon

            “Bu, niki Za…”

            “Za,cah ayu…piye ndhuk ana apa,kok dengaren nelpon?”

            “Bu…kula wonten pawarta kang nyenengake…Bu,kula ketrima study ing negri Yaman Bu. Bu,kula seneng sanget.”ucapku tanpa mandheg.

            “Yaman iku ngendi ndhuk?”pitakone Ibu,aku krasa Ibu ora patia seneng.

            “Yaman,iku timur Tengah,Bu….arep sami kaliyan Arab.”

            “lhah,kok adoh nemen ndhuk?”

            “Ibu pangestu ta, Ibu mesthi ngerti niku gegayuhan kula wiwit biyen.”

            “Ya ndhuk, Ibu ngerti. Nanging mengko tak rembugan karo Bapak dhisik.”wansulane Ibu kang gegirisi atiku.

            “ngih Bu,kula ngertos. Assalamualaikum…”

            “Waalaikumsalamm,”klik….swara telpon mati.

*******

            Wis seminggu saka nelpon Ibu, Ibu durung weneh kapestenan apa-apa.Atiku katon was-was mbokmenawa Ibu ora mangestoni kepriye,apa aku lila meruhi kanca-kanca padha ing Yaman sawetara aku ing kene,apa maneh Aliya.Ah,pikirku tutuk ngendi-endi.

            “tok…tok….Assalamualaikum,”

            “Waalaikumsalam,”wangsulanku kanthi cepet-cepet busak luh lan bukake lawang.

            “Bu.Nyai…monggo pinarak!”aturku kanthi nyembah tangane Bu.Nyai.

            “Ndhuk,Ibu arep ngomong sedhela karo kowe,rak pareng ta?”

            “Nggih Bu,kula sumanggakaken,”aturku minarakaken Bu.Nyai lenggah.

            “Ngene ndhuk,kowe rak ketrima study ing Yaman ta,piye seneng ndhuk?”

            “Kula nggih remen sanget Bu, awit menika pancen gegeyuhan kula wiwit kula nyinau wonten ngriki.”

            “Ndhuk,Ibu rak tau ngendika menawa pangestune Allah iku gumantung kaliyan pangestune tiyang sepuh ta?”

            “nggih Bu.Nyai, ananging kula kok boten mudeng.”

            “Ngene ndhuk, mau Ibumu nelpun. Panjenengane ngendika menawa boten ngersakake kowe lunga menyang Yaman, awit Bapakmu ya ora pangestoni.”

            “hik…hik…banjur kula kados pundi Bu?kula kedah pripun Bu? Menika gegayuhan kula.”

            “Ndhuk,Ibu ngerti yen kowe mesthi pengin banget. Ananging menawa wong tuwamu rak mangestoni, malah rak bakal berkah ta.Ibu pitados wong tuwamu duwe alesan ndhuk,”wejang Bu.Nyai kanthi ngrangkul awakku.

            “Kula…kula…pitados Bu,”wangsulanku,sanalika aku ambruk lan semaput.

*******

            Ah..iki wis seminggu olehku ning omah, awit aku pancen rada anyel karo Bapak lan Ibu awit ora ngersakake aku study ing Yaman.Aku nembe ngerti menawa pancen ana masalah kang abot banget ing Omah.

            Esuk iki krasa adem banget,langit rada mendung nanging isih kesinar sang surya. Gemrojoging banyu kulah katon ngramekake swasana esuk iki. sawetara swantene Bapak kang isih ngaji malah tansah gawe tumelesing ati. kahanan kaya ngene malah gawe aku males tangi lan ngrewangi gaweyane Ibu.

Prang….keprungu swara piring pecah

            “Buk…wonten…,” durung bar olehku pitakonanku banjur keprungu

Pemirsa…kabar terbaru pagi ini.

Dikabarkan bahwa pesawat yang ditumpangi oleh rombongan pelajar Pondok Assiah Jawa Timur, menglami kecelakaan. Pesawat mengalami kecelakaan setelah menabrak tebing dalam perjalanannya menuju Negeri Yaman. Semua penumpang dikabarkan tewas,dan masih menunggu konfirmasi dari pihak penerbangan terkait…

            Saknalika sirahku mumet banget, sawanganku saya suwe saya peteng, isih keprungu sawara pewaos berita kanthi lirih banget, banjur swara Ibu kang gembor-gembor, ujug-ujug swara Bapak ngaji mandeg lan kabeh dadi peteng….

            “Za….Zahra... sadhara ndhuk,” keprungu swantene Ibu kanthi muwun.

            “Ibuuuuuu……,” Gemborku nalika wis sadhar lan langsung ngrangkul Ibu

            “Bu....pondok,Bu…Aliya pripun,Bu?santri liyane pripun,Bu..Bu…huhu,”

            “Sabara ndhuk, muga Gusti paring keslametan.”

            “Iya ndhuk…donga sing akih, kabeh mesthi ana hikmahe,”piwelinge Bapak marang aku

            “Maturnuwun Pak, Buk. Maturnuwun amarga panjenengan menggak kula nderek ing Yaman, menawi boten kula boten ngertos malih….,”aturku kanthi sungkem marang Bapak lan Ibu

            “Bapak lan Ibu pancen rada rak penak ati kala iku ndhuk, Gusti isih paring welas lan rahmatipun marang kowe,”pituture Bapak.

            Esuk kang maune adem ayem kala mau dadi katon gegirisi ati, kabeh tangis lan syukur nyampur dadi siji sanalika iku.Udan ujug-ujug tumiba, langit kanga asale padhang dadi ketutup mendung peteng. Aku sakuluwarga banjur kirim dedonga kanggo para korban kecelakaan kan ora beda wong-wong kang daktresnani.

*******